Walvisvaarders en een natuurdocumentaire

Dag 13
Woensdag 18 januari 2012
Grytviken…gelegen in een beschutte baai en 1 van de natuurlijke havens op South Georgia. Dus ideaal voor de walvisvaarders. In 1904 werd er dan ook een begin gemaakt met de bouw van de eerste walvisverwerkingsfabriek op South Georgia. En de fabriek is tot 1965 in gebruik geweest.

En…hoewel ik het een vreselijk idee vind wat er zich hier allemaal heeft afgespeeld, is het toch heel erg interessant om te zien hoe alles hier is opgezet voor het verwerken van de walvissen. Oude machines en opslagtanks. De driepotige kookpotten die in het begin werden gebruikt voor het uitkoken van spek tot traan worden in het Noors Gryt genoemd en viken betekent baai….dus vandaar de naam Grytviken (kookpottenbaai).
Er is ook nog een klein maar interessant museum en een begraafplaats waar 1 van de grootste ontdekkingsreizigers van de poolreizen, Sir Ernest Shackleton, ligt begraven.

Voordat we vanochtend van boord gingen hebben we ook nog een korte informatie bijeenkomst gehad. Overal op South Georgia en Antarctica worden er onderzoeken gedaan om de oorspronkelijke natuur zoveel mogelijk te kunnen behouden. En 1 van de onderzoeken die op South Georgia wordt gedaan is om de rat uit te kunnen roeien. De rat is ooit op het eiland beland en heeft zich aardig over het eiland uit weten te spreiden. Probleem van de ratten is dat de ze eieren van de vogels opeten. Niet alleen van de kleine vogels zoals de South Georgia Pipet maar ook van de albatrossen en stormvogels. Een klein gedeelte van het eiland is op dit ogenblik al ratvrij, maar de hele kustlijn moet nog worden gedaan...en met een donatie van USD 140 kunnen ze 1 hectare ratvrij maken.

En dan ’s middags op weg naar St. Andrews Bay. Als het lukt om hier aan land te gaan, dan zou deze plek het hoogtepunt van ons bezoek aan South Georgia moeten worden. We stonden even te praten met Victoria, een van de expeditieleiders, en die gaf al aan, ik snap niet waarom ze de moeite nemen om deze kant op te gaan, het lukt bijna nooit om aan land te gaan. En dan zijn de mensen alleen maar teleurgesteld. Maar voor ons geldt dat gelukkig niet. Om 15:30 uur worden we verwacht op het dek om in de zodiacs te stappen. Het weer is prima, alleen de golven zijn een beetje hoog…en ja, die zorgen bij mij dus voor een echte “wet”landing…de kaplaarzen zijn ongeveer 40 cm hoog en de het water 50 cm….dus dan weet je het wel. Gelukkig wel een paar droge sokken mee, maar ja in een natte laars is dat natuurlijk ook niet echt lekker…maar gelukkig valt het met de kou mee…en loop ik alleen maar te soppen in mijn laarzen en vriest het water niet om mijn voeten vast.

En natuurlijk we waren al er al op voorbereid maar wat je hier ziet…dachten we gisteren dat het niet mooier en indrukwekkender kon zijn…nu weten we dat het wel kan…dit is echt adembenemend…en iedereen hoor je zeggen dat er geen woorden voor zijn.
Deze schitterende omgeving, een heerlijk warm zonnetje dat een steeds mooier licht geeft over de pinguïns, overal waar je loopt, om of over een berg heen, overal staat die machtig mooie kongingspinguïn.

Alle plekjes in de wereld waar we al zijn geweest, daar zitten heel wat mooie en indrukwekkende momenten tussen ….maar niets is te vergelijken met deze plek op South Georgia….St. Andrews Bay.

We blijven dan ook de volle tijd en nemen om 19:00 uur de laatste zodiac terug. We nemen afscheid met een bonustripje…een korte tocht langs de kustlijn….met de ondergaande zon op de achtergrond.

Bij terugkomst op de boot…een heerlijke bbq. Een betere plek hadden we hier niet voor kunnen hebben…, het prachtige landschap met de bergen om ons heen en het geluid van de pinguïns op de achtergrond.

Wow…wat een dag…en wat zijn we bevoorrecht dat we dit hebben meegemaakt.

Ps. ’s Avonds voor het slapen nog even de t.v. aangezet en wat denk je…precies het moment dat Richard Attenborough tijdens de natuurdocumentaire Frozen tussen de koningspinguïns in St. Andrews Bay staat…