Wonderen bestaan

Dag 19

Dinsdag 24 januari 2012

Vanochtend vroeg opgestaan en voor het ontbijt eerst even rondgelopen op het dek. Het ziet er allemaal overweldigend uit. Het zonnetje schijnt weer…en de wind waait ook weer. Dus echt winterweer hier op Antarctica. De planning is dat we gaan proberen om eerst bij Charlotte Bay, Pointer Island aan land of eigenlijk op het ijs te gaan. Maar hier op zee weet je het nooit. De weersconditities zijn ook erg bepalend voor wat er gedaan kan worden.

Na eerst een filmpje van 10 min over de walvisjacht en hoe deze machtig mooie dieren in stukken worden gehakt en in allerlei verschillende potten worden gestopt...te walgelijk om te zien. Niet dat we voorstanders zijn voor de manier waarop Greenpeace soms actie voert, maar wanneer je deze beelden ziet, en weet dat het er nog steeds zo aan toe gaat in sommige landen, dan krijg je er wel begrip voor. Gelukkig waren de opnames in zwart/wit en was het bloed dus niet echt als bloed te zien…anders had ik het denk ik niet af kunnen zien.

Na de film krijgen we te horen dat de lezing van Dmitri niet doorgaat. De plannen zijn inderdaad gewijzigd en we gaan varen door Wilhelmina Bay.
En dat is volgens mij wel een heel goede beslissing. We hebben het perfecte weer voor deze boottocht.
De sneeuw en het ijs zijn niet alleen wit, maar hebben allerlei verschillende kleuren, maar vooral dat schitterende blauw. Crabeater seals op de ijsschotsen, een paar verdwaalde pinguïns en verder alleen de Plancius met de bemanning en ons toeristen. Er komen nog wel een paar Antarctic Minke Whales voorbij zwemmen en dan op het laatst…worden we verrast door twee Humpback Whales. Moeder en kind komen rustig voorbij, even boven water, dan weer onder, kijken waar ze weer boven komen, zo gaat het een hele tijd door…maar ja, wij willen natuurlijk de staart…en ja hoor, op het laatst wanneer iedereen de moed een beetje heeft opgegeven horen we eerst weer het ademen van de walvis en vervolgens nemen ze een gracieuze duik, en e staart boven het water uit. Er volgt een geluidsexplosie van klikkende fototoestellen en de ah’s en oh’s zijn niet van de lucht…Na deze voorstelling gaan we weer verder, op naar Charlotte Bay voor de rest van ons programma van vandaag.

We weten nog niet precies hoe laat we vanmiddag aan land gaan, dus we gaan na de lunch even naar de kamer, de foto’s gelijk op de computer gezet, kaartjes geleegd en batterijen weer in de oplader gedaan, zodat we klaar voor de middag zijn.

Even en blik naar buiten en wat we dan zien…een surrealistisch landschap, hemelsblauwe luchten, besneeuwde bergen, ijsschotsen in het water…en net zoals de meeste mensen op dat moment denken…wat doen we hier in de hut...we moeten naar buiten!!!
Snel de jassen gepakt, mutsen, handschoenen en natuurlijk de fototoestellen…en hup naar buiten.

En hoewel we nu bijna allemaal buiten staan is het doodstil, iedereen staat op zijn eigen manier de indruk van deze onwerkelijke wereld te verwerken.
En nu bij het typen, denk ik, hoe kan ik dit beschrijven, maar dat lukt niet. Net zoals bij de koningspinguïns in St. Andrews Bay zijn hier ook geen woorden voor. Misschien wanneer ik een echte schrijver of een dichter was geweest, dan had je hier de woorden kunnen lezen die deze prachtige ijswereld beschrijven, maar helaas, ik kan alleen maar zeggen dat wanneer je denkt aan de mooiste beelden op t.v. en de meest perfecte foto’s dat het dan nog lang niet in de buurt komt. Het overtreft al onze verwachtingen van het beeld dat wij van Antarctica hebben.

Ja, en dan, gaan we cruisen met de zodiacs….tussen alle ijsbergen door…schotsen van een meter maar ook van zeker 30 meter hoog. De krabbeneters liggen heerlijk in de zon, veilig voor het zeeluipaard. Die we een stuk verderop ook op een schots zien liggen. Het lijkt of deze soort altijd lacht, maar ondertussen is het een echte killer. En eet hij alles dat hij tegenkomt, vis, pinguïns en zelfs dus de krabbeneters.

Tijdens de cruise zien we de plek al waar de rest van de groep aan land is gegaan. En er heerst een uitgelaten stemming, op 1 van de heuvels is namelijk een soort glijbaan gemaakt, waar een aantal dus lekker naar beneden gaan. We hebben hier geen slee of matjes, maar de skikleding gaat het ook prima. Was alleen niet zo slim en met rugzak en reddingsvest op naar boven gelopen…reddingsvest dus maar in de rugzak gepropt, rugzak op de plek waar hij hoort, op mijn rug en glijdend op mijn buik naar beneden. Dat was best lekker, gewoon even lekker bezig zijn en dollen in de sneeuw, heb nog geprobeerd om sneeuwballen te maken, maar helaas, deze sneeuw is toch anders, de bal valt gelijk als ijskristallen uitelkaar.

Jammer genoeg komen de zodiacs er al weer aan en moeten we weer vertrekken van dit heerlijke plekje.