Nog even genieten van de laatste dag

Dag 20

Woensdag 25 januari 2012

De laatste dag van onze trip…nou ja, natuurlijk nog niet echt de laatste dag, maar verder zijn het alleen nog maar dagen op zee…alleen nog maar….we worden al weer aardig bang gemaakt.
De dagen op zee zijn namelijk de overtocht van het Antarctische gebied naar Argentinië via de Drake Passage. Over deze 1.000 km doe je ongeveer 2 dagen. De Drake Passage is berucht, doordat de zee daar aardig te keer kan gaan. De pleisters (Scopoderm, via de huisarts verkrijgbaar) moeten ruim van te voren op worden gedaan, dus de laatste weer bij Henk opgeplakt. Ze werken 3 dagen en als het goed is staan we dan weer op de vaste grond.

Vroeg op vandaag, 6:30 uur gewekt en 7:00 uur gaan we ontbijten. Het is vroeg vanochtend, maar de
Een van de meest bezochte plekken van de South Shetlandeilanden. Het is een vulkanisch eiland waar door een grote vulkaanuitbarsting de wand is wegeslagen en er een verbinding is met de open zee. Om in de krater te komen moet de kapitein wel zijn stuurmanskunsten laten zien. Want we varen door Neptune’s Bellow, een smalle doorgang van 230 m. Met in het midden Raven Rock.

We stoppen in Telephone Bay en maken een klim naar een mooi uitkijkpunt over het stukje baai waar we aan land zijn gegaan. Het is weer heel anders dan wat we gisteren hebben gezien, een echt vulkanisch eiland met lava.

Het was bekend dat er op sommige reizen een duik in het water genomen kan worden. En tijdens deze reis is het hier op Deception Island. Ik had eerst ook wel plannen, maar vanochtend was het zo koud en winderig dat ik mijn bikini niet onder alle laagjes heb aangetrokken. Je moet er toch niet aan denken om je hier in deze temperaturen van alle laagjes te ontdoen. Maar er zijn er altijd wel een paar, nou ja een paar, zeker 20 man gingen uit de kleren en hup het ijskoude water in. Nou, zij liever dan wij.

Bij terugkomst op de boot werden we ontvangen met een warme chocolademelk met rum…en hoewel het nog vroeg was, 11 uur of zo, was dat best lekker.
En toen, verder naar het laatste eiland, Livingstone. In de 19de eeuw een belangrijke plaats voor de pelsrobbenjacht. In die tijd waren er ontzettend veel pelsrobben maar door de jacht erop werden deze geminimaliseerd, maar inmiddels is er weer een grote pelsrobbenpopulatie. De landing is bij Elephant Point. Eigenlijk wordt er bijna nooit aan land gegaan, meestal wordt er bij Hannah Point aan land gegaan. Maar daar zal vandaag wel een ander schip zijn geweest.

Het is weer is minder goed dan gisteren, wind en regen. We worden dan ook aardig nat in de boot. Het is maar goed dat we erop waren voorbereid. Hoewel, onze skibroeken zijn niet echt waterdicht, we dachten…met een skibroek is een regenbroek niet nodig, maar…met een grote golf in de zodiac, precies op mijn billen, dan weet je precies of je een waterdichte broek hebt of niet.
Dus voor wie er ook naar Antarctica gaat een regenbroek kan echt geen kwaad.

De naam zegt het al…Elephant Point…er liggen hier ontelbaar veel zeeolifanten, vrouwtjes van ongeveer 3m en 900 kg en de mannetjes van 4.5m en 4.000 kg. Af en toe gaan ze zelfs even vechten, en dat is echt even, 30 seconden en dan zijn ze al weer uitgeput en ploffen ze neer om daarna weer verder te gaan. In de documentaires duren deze gevechten een stuk langer, dus waarschijnlijk alles aan elkaar geplakt. Of wij hadden gewoon luie zeeolifanten. Verder weer een grote kolonie gentoo’s met een paar verdwaalde chinstrap pinguïns en een rots met een aantal nesten van de Southern Giant Petrel en de Snow Petrel.

En dat waren dan onze laatste stappen op Antarctische grond.

En dan, alle spullen weer zee proef vastzetten en naar de lounge, even iets drinken, luisteren naar de verhalen van het expeditie team over wat we vandaag hebben gezien en daar zo bijzonder aan was.

Het is nog wel niet de laatste avond, maar met de Drake Passage in gedachte wordt iedereen uit de keuken en bediening voorgesteld. En vooral de kok krijgt een groot applaus, want wat hebben wij hier heerlijk gegeten. Iedere dag weer een compleet ontbijtbuffet, een heerlijke lunch en een drie gangen diner waar de meeste restaurants niet aan kunnen tippen. Geweldig. En zeker voor mij is het deze vakantie dubbel genieten, van te voren door gegeven dat ik een gluten allergie heb, en echt overal wordt rekening mee gehouden, zelfs wanneer ik het zelf niet eens in de gaten heb dat er iets verkeerds in kan zitten krijg ik iets anders dan de rest. Denk niet dat we de eerste dag na de vakantie op de weegschaal moeten gaan staan, want dat is waarschijnlijk het enige minpuntje aan het eten hier op de Plancius.

Er waren een aantal mensen die met z’n allen een koortje hebben gevormd…en zij gaven vanavond een voorstelling. En het was leuk gedaan, met de beperkte middelen die ze hadden hebben ze een aantal leuke liedjes uit diverse landen op het programma gezet. De Nederlandse inbreng was Tulpen uit Amsterdam.

Nog even een poging gedaan om te dansen, maar we zijn erachter gekomen dat golven en dansen niet de juiste combinatie zijn…wanneer je nieuwe danspassen wilt uitproberen…ja, dan is het wel weer perfect…